Tükendi
Gelince Haber VerDilek, gözünün önüne, sevdiği kadınla evlenerek yeni bir yaşam kurmak ve yalnızca biraz mutlu olmak isteyen babasını, babasıyla ortak düşleri paylaşmış sevgilisini ve annesini getirdi. Kendi kendine, *Hangimizin yaşamı bir çizgi üzerinde inişleri çıkışları olmadan ilerliyor? Bazılarının mutluluğu diğer bazıları için mutsuzluk olabiliyor. Yazgı ipliklerini büken tanrıçaların yerinde olsaydım başkalarının mutsuzlukları üzerine kurulan yazgıları yazmazdım,* dedi. Sonra, *Belki de onlar herkes için en iyisini yazıyor fakat biz kabul edemiyoruz* diye fısıldadı. Gerçekten de yaşamımıza bazen kontrol ettiğimiz bazen edemediğimiz rastlantılar bazen de bu rastlantılarla değişen duygulanımlarımız yön vermiyor mu? Duygular da elbette değişiyor, insan birine âşık olabiliyor, onda aradığı sevgi ve sıcaklığı bulamayıp vazgeçip başka birine tutulabiliyor, onu bir öncekinden daha fazla sevebiliyor, sonra onda da aslında aradıklarının olmadığını anlayıp vazgeçebiliyor. İnsanın gerçek huzur ve mutluluğu bir başkasında arayıp bulamadığı en sonunda da kendi içinde bulmasıyla son bulan bir arayış bu!
