Süveyda

Süveyda, insanın içindeki âlem, dipsiz kör kuyu, en beyaz kalpte bile var olan o kara leke... Bazen yakıcı bir aşk, bazen gidene ağıt, ölüme ihtiyacı olmayan bir yas. Ama ne olursa olsun, illaki sonu hep umut. Hayat gibi...

Can Süveyda…
Canını canıma saplayıp yakan Süveyda,
Söyle nasıl mahvettin bir kalbi?
Çivi çiviyi yine sökemedi,
Tüm çiviler içimde eksiksiz duruyor yan yana.
Ama yine de söz geçmiyor benliğime,
Sen hep içimin sarayında.
Çaktım en paslı çiviyi,
Astım resmini kalbimin duvarına.