Memnun Kalırsın

“Bir gu¨n do¨nu¨p yazdıklarımı okudum. Du¨s¸u¨nce derinligˆi s¸ekline bu¨ru¨nen bir su¨ru¨ ıvır zıvır sac¸malık. ‘En azından bunun farkındasın,’ dedim kendime. Bir su¨re ara verdim yazmaya. Saksıya meneks¸e ektim, her gu¨n suladım, bir aks¸am geldim sogˆuktan donmus¸. Olabilir. Her s¸ey olabilir.” Mutlulugˆun tek numarasının insana ko¨tu¨ bir gec¸mis¸i unutma gu¨cu¨ vermek oldugˆunu bilen insanlar... Utanc¸ ve korku denen kayalar arasında ezilen insanlar... Sevmeyecekse bu¨tu¨n gu¨cu¨yle nefret eden insanlar... Ezilmis¸ onurlarıyla sagˆa sola saldırmaya hazır insanlar... Ancak benzer nedenlerle kafayı yemis¸ insanların sac¸malamasıyla inilebilecek derinliklere inen insanlar... Hic¸ kimsenin u¨s¸u¨medigˆi u¨lkeyi arayan insanlar... Emrah Serbes, Memnun Kalırsın’da c¸u¨ru¨me hika^yeleri ve c¸u¨ru¨menin ic¸inden insan hika^yeleri anlatıyor. Gadrin ve hu¨znu¨n ic¸ine sarılı bir s¸efkatle... Olagˆandıs¸ına adım atan kitabın “Olagˆan hika^yeler” bo¨lu¨mu¨ ise, Serbes’in yazı seru¨veninde degˆis¸ik bir fasıl ac¸ıyor. Bir adamın yavas¸ yavas¸ mavi oluverdigˆi, son istasyonda veya olmayan bir peronda gerc¸ekligˆin degˆis¸tigˆi, fantastigˆin, bilimkurgunun es¸igˆinden atlayan hika^yeler var bu bo¨lu¨mde.