İlim Öğrenenlerin Adabı

Bu kitap, Hace Nasirüddin Tusî’nin Ahlak-ı Nasıri kitabından hemen sonra kaleme aldığı *ilim öğrenenlerin adabına* dair öğrencilere ve ilim peşinde koşan kişilere ders niteliğinde olan kitabın ilk defa yapılmış olan Türkçe tercümesidir.

*İlmi isteyen kimse mutlaka gayret ve himmet içerisinde olmalıdır. Nasıl ki bir kuş iki kanadı ile uçabiliyorsa insan da himmet kanadı ile uçmayı başarabilir. Öyleyse talebe, okuduğu kitapların hepsini aklında tutmaya çalışmalıdır. Böylelikle onlardan bazılarını kadriyle öğrenip söz sahibi olabilir.

Ama ilim peşinde olan kimse yeteri kadar çalışkan olmasına rağmen ciddiyet sahibi değilse veyahut hedefi için oldukça ciddi ama yeterli çabayı göstermiyorsa; o zaman ancak ilimden belli bir miktar nasibi olur.

Talebe bilginin fazilet ve inceliklerini düşünerek çabalamalı, işi ciddi tutmalı ve böylelikle kendini ilim yolunda yormalıdır. Çünkü bilgidir baki kalan ve ne varsa ondan gayrı yok olmaya mahkûmdur. İlim sonsuz yaşamın kaynağıdır.

Bir sözün hedefe ulaşması için onu söylemeden önce üzerinde düşünülmesi gerekir. Söz aynı ok gibidir. Ok atılmadan önce hedef nasıl ölçülüp biçiliyorsa; sözde de aynısı olmalıdır.*