Göç - Güneş Çavması - 1

Bazen tam da batarken doğuyor Güneş...

Gece daha parlak günler doğurmak için çöküyor...

Uzaklarda değil, kendimizde sona eriyor göçümüz...

*Güneş Çavması* okurlarını nevi şahsına münhasır *âlem* insanların arasına atıyor, farklıyı, uyumsuzu da görelim, belki de sevelim, önümüze çıkan bir sonraki *deli*ye gülümseyelim diye... Ama her mahallenin, her ailenin olmazsa olmazlarını da unutmuyor; onsuz düğün olmayan *kamber*ini, kendini memleket meseleleriyle ilgili baş muhatap gören amcasını, yaralamadan dedikodu yapmayı bilen teyzesini, *yavrusu*nun hep en iyisine layık olduğuna yürekten inanan annesini...

Handan’ın Ankara’da bir mola verip Foça’da tekrar başlayan yolculuğu dostlarla büyüyor, aşklarla kavruluyor, acıları da mutluluklar kadar sıkı kucaklıyor...

*Güneş Çavması* bir oyun, okura neşeyle sesleniyor; haydi katıl sen de!