Evde Kimse Yok

Yu¨ru¨du¨m Bizim Avnilere. Baktım hava umduğumdan daha gu¨zel. Gu¨neş bu¨tu¨n sıcaklığıyla gu¨lu¨cu¨kler saçarak camlara vuruyor. Vardım, çaldım zili. Açılmadı. Yeniden çaldım, biraz gecikmeyle de olsa yukarıdan pencere açıldı ve bir ses:
*Evde kimse yok.*
Baktım Özdemir Amca. Özdemir Amca bizim Avni Bey’in babası. Sesi tanıdım.
*Benim Özdemir amca. Avni’nin arkadaşı Nuri.*
Başını camdan uzattı:
*Ha sen misin Nuri Bey, Avniler evde yok da onun için öyle söyledim.*
Anladım ki adamcağız yalnız. O ikinci kattan bakıyor, ben de aşağıda apartman kapısının önu¨ndeyim. Başımı yukarı kaldırdım konuşuyoruz: *Sen varsın ya Özdemir Amca, daha kim olsun.*
Boş ver, der gibi elini salladıktan sonra cevap verdi: *Benim için kimse gelmez de...*
*Olur mu öyle şey, ben asıl senin için geldim. Boş ver sen onları, hadi kapıyı aç da geleyim, azıcık laflarız.*
Nasıl istersen der gibi bir şey mırıldandı ve az sonra du¨ğmeye bastı ve kapı açıldı. Merdivenleri çıktım, Özdemir Amca kapıda bekliyor. *İyi gu¨nler Özdemir Amca.*
*İyi gu¨nler Nuri Bey, gel buyur. Avni olmayınca kimse içeri girmez de onun için öyle söyledim, kusura bakma.*