Destan

Cehennemde yanmak da, cennete kavuşmak da yasak...

Bedeninin arafında sıkışıp kalmış, ruhu ikiye bölünmüş bir adam ve her iki yaralı ruha da şifa olacak bir kadın… Ben Devran, Kaleminden satırlara aşk damlayan. Dününü bir avuç külle sonsuzluğa uğurlayan. Kalbinin atışını hiçe sayan, canı yanan yarasında tuz basan, yitik Devran Ben Destan, Devran`ın bittiği yerden başlayan. Kalemi kırıp eline silah alan. Yarınını bir karış toprağa koyan. Kalbini söküp atan, can yakan, yaraları kanatan, acımasız Destan…

Aşk kurşun gibi; hedefi belli, hızı belli, izi belli. bir kere izini bıraktı mı ömrü belli...