Tükendi
Gelince Haber Ver*Toynakların sesi yu¨kseldi. Dagˆ tas¸, yaratılmıs¸ tu¨m mahlukat go¨zu¨nu¨ kapattı manzaraya s¸ahit olmamak ic¸in, nafile. Biri gebe u¨c¸ yavrusunu boynuzlarına takmıs¸, tu¨yleri kırmızı-siyah ve yapıs¸ yapıs¸ bir dis¸i geyik yaklas¸tı kendinden emin... Boynuzlarından sarkan cesetler ve kan yagˆmurundan, geyigˆin yu¨zu¨nu¨ sec¸mek mu¨mku¨n degˆildi. Yine de go¨zlerinden mu¨ebbet bir karanlıgˆın kendilerine dogˆru aktıgˆı anlas¸ılıyordu.*
Kimsenin bilmemesi gereken bir s¸ey yaptılar. Elif, Ays¸egu¨l ve Cemile. Annelerini o¨ldu¨rdu¨ler. Sezen’in anneannesini. Suzan’ı... İz bırakmamalılar. Evi kırklıyorlar, salona go¨mu¨lu¨ canavarın genizleri yakan kokusunu ve o ugˆursuz s¸arkıyı def etmek ic¸in... Bahc¸ede ise bir kadın, ceviz agˆacının altında ru¨yaya yatıyor. Dualar, beddualar birbirine karıs¸ıyor. Ahalinin ic¸ c¸ekis¸leri duyuluyor. Aslında herkes go¨ru¨yor, is¸itiyor, biliyor.
Cevizin S¸arkısı, Aslı Tohumcu evreninin ayrıksı o¨rnegˆi. Biraz du¨nyevi, biraz uhrevi, iki a^lemi de yoklayan, nakıs¸ gibi o¨ru¨lu¨ bir roman.
