Hayatım boyunca, belki biraz da mesleğim nedeniyle, insanları hep yakından inceledim. Onlara sıkıntılarında, yardım elimi uzatmak için çabaladım. Çözemedikleri sorunlarını çözebilmeleri için, zaman zaman sırtıma dayanmalarını bile istedim. Yalnız kendim için yaşamamayı çok erken yaşlarda öğrendim. Hayat bana en güzel armağan olarak yüreğimdeki sevgiyi verdi. Ben insanları, hayvanları, doğayı sevdim. Yaşamı sevdim. Ben çocukları sevdim. Onları anlayabilmek için çocuk oldum; güvenle, ümitle sarıldım yarınlarımızı yaratacak olan o güzel yüreklere. Çocukların ellerini tutmanın benzersiz tadıyla mutlu olup gücüme güç kattım.Beklemeyelim artık! Tutulmak için uzanmış pek çok el sizleri, bizleri bekliyor. Tutalım o elleri ve sımsıkı sarılalım onlara. Güvenimizi hiçbir koşulda yitirmeyelim. Sevgi ve inanç, daha mutlu yarınlar için ümitli bekleyişimizin anahtarı olabilir...-Mübeccel Bilgeman-
