1990-1999 yılları arasında -bazen 2000 yılına da sarkarak- Türkiye’nin yaşadığı büyük değişimin uluslararası boyutunu incelemektir. Türkiye’nin, SSCB’nin dağılmasının ardından patlarcasına gelişen ilişkilerinin önemli bir boyutunu "dış Türkler" oluşturur. Türkiye, nerede Türk kökenli bir topluluk varsa, oraya uzanmaya çalıştı. Bunların tümünü değil, -örneğin Gagavuzlar, Çuvaşlar, Başkurtlar vd. ile ilişkiler incelenmemiştir- ancak en önemlilerini ele alabildik.Kitap, ABD ve Avrupa Birliği’nin (AB) yeni güvenlik anlayışının, bu anlayış çerçevesinde yapılan başarılı ve başarısız girişimlerin ve ulaşılan sonuçların açıklanmasıyla başlıyor. Bu bölümde Rusya Federasyonu’nun (RF) güvenlik anlayışının evrimi de ele alınıyor.İçinde hareket edilen uluslararası ortamın ana hatlarıyla belirlenmesinin ardından, yeni bir dönemin eşiğinde şaşkınlıkla duran Türkiye’nin iç tartışmaları, büyük hayalleri ve ihtirasları genel olarak açıklanmaya çalışılıyor. Türkiye’nin Ortadoğu, Balkanlar, Kafkasya ve Orta Asya ile Türk kökenli halklardan oldukça farklı özellikler taşıyan "Türkiye’nin dış Türkleri" ya da popüler adıyla "Avrupa Türkleri" ile ilişkilerinin incelenmesi, sonraki bölümlerin konularını oluşturuyor. Ardından, Türkiye’nin uluslararası alandaki değişen konumu üzerinde duruluyor. Kitabın sonlarında ise Türkiye-AB ilişkilerindeki son gelişmeler ele alınıyor.
