Afazi

Üstüme düşüşünde belli yabancı olduğu kışlık alışkanlıklarımı gömleğimden sökerken

Yalnızlığın hüzün tutsak bir dilek gibi yürür önümden

Dünya selaha uyanır duaya kalkar göğsüm

Bakışlarıma inen kar siyah olmasın

Su serpilmiş yaralarımı, bir bir silkeledim

Ölüm

Her yanım baharı bekler gibi iştiyakla kırık bir cep aynasının çizdiği resimlere bakarken

Üzerine titrediğim duyguları

Bavulumdan taşan korkuları toplarken göğe ağar yüreğim

Kulaklarıma değen bu kar siyah olmasın