Adım Adım Harameyn

Peygamberimiz kendisine getirdiğim salat-u selamları melekler aracı olmadan bizzat işitiyor. Mescidin duvarlarında Efendimiz (s.a.v)`in göz izlerini arıyorum ve bir köşeye sıkışmış tebessümünü..

Hz. Ali ile kızını teheccüd namazına kaldırırken "Ebu Turab!" diyen sesinin hangi köşede gizlendiğini merak ediyorum. Bu hücrede, Hz.Aişe`nin kucağında Refik-i Ala`ya yükselirken, Hz. Fatıma`ya "Bundan sonra babanın hiçbir acısı kalmayacak" deyişini duymaya çalışıyorum, gözyaşları içinde. On yılını geçirdiği bu mekana sinen gül kokusunu hissetmeye çalışıyorum, günahkar, aciz halimle. Çevremdeki duvar, rafları öpen, bağırarak salat-u selam getiren insanların ses ve uğultularıyia, içimde bu arayışlar, bu sesler çarpışıyor...