Tükendi
Gelince Haber VerSen de çocuktun. Unuttun mu yoksa? Gözlerin fıldır fıldır dönerdi her şeyin ve de herkesin üzerinde... Ne yapsam diye bakar dururdun o her şeye ve o herkese. Nasıl yapsam da ona dokunsam? Nasıl yapsam da onunla konuşsam? Nasıl yapsam da onunla oynasam? Nasıl yapsam da onu gizli gizli yesem? Nasıl yapsam da onun hepsini içsem bitirsem? Hep bu sorun vardı aklında daha filizken, daha bilinçlenmemişken ağabeyin ya da ablan kadar. Hep bu şekilde düşünürdün o taptaze aklında oyunlar oynarken, sağa sola laf yetiştirirken ya da aşağıya koşarken sokaklarda, yukarı bakarken kucaklarda... Ağacın tepesinden zor alıyorlardı belki de seni. Yemek yerken anneni deli ediyordun da nasıl unuttun? Çığlık çığlığa, nefes nefese idin sırf o kırmızı, minik, elma şekeri için... Lunaparklar senin olmalıydı ya da sen Lunaparkların... İşte, böyle hayat... Sen de çocuktun ve unuttun o çocukluk günlerinin, o çocuk olduğun zamanları. O zamanlar seni anlamıyorlardı. Şimdi de sen anlamıyorsun kimilerini. O kimilerde genelde çocuklar... Bir zamanlar sen onlardın ve şimdi onlar sen. Onları anlamanın en güzel yolu da bir zamanlar kendinin de çocuk olduğunu hatırlamak. Haydi, bu kitapla o günlerini hatırla, öğren şu çocuk psikolojisini... Eğleneceksin hem de çok. Biraz da olsa çocukların o renkli dünyasını hatırla.
